Αν(τ)αξια εστι

Εαν αποσυνδεσεις τον ερωτα, στο τελος θα δεις να σου απομενουν μονο σαλια, ψιθυροι και δαχτυλα. Που σημαινει, αντε να τον ξαναχτισεις. Ας μη γελιομαστε.
Ειμαστε Απασχολημενες να αγναντευουμε το καλοκαιρι του 2071 και να ξεριζωνουμε τις ελιες και τ αμπελια απ τις πατριδες που χτιζεται στο ενδιαμεσο.

Αυτη τη φορα, θα νικησουν οι αναξιες.

Σιωπη

Η σιωπη μου εμαθε να γραφω το Οχ με ομικρον.

Με εμαθε να αλειφω κορμια με σαλιο σαλιγκαριων, να τα μισοζωγραφιζω με κιτρινο και μωβ και να τα εκθετω στην εισοδο προς πειραια στη Βικτωρια, πουλωντας τα για 199 δακρυα απο κρεμμυδια.

Με εμαθε πως τα γραφεια συνοικεσιων παρακολουθουν το τηλεφωνο μου.

Μ εμαθε οτι μ αρεσει να μυριζει ναυλον κ ανθρωπους κατω απ το στηθος, τα μυστικα οσων ξεφορτωνουν ρεγγα στην ιχθυοσκαλα κ οτι τα αποδημητικα πουλια κατουρησαν φευγοντας φετος εκεινο το γιγαντιο φαλλο στη μεση της πολης κ τρεχουν πρασινα υγρα απο πανω του τις βροχερες μερες, γι αυτο λενε στις ειδησεις πως το πρασινο ειναι το χρωμα της ελπιδας.

Μ εμαθε πως οι τελευταιοι παγοι του κοσμου λιωνουν στο βυζι μου κ ξεδιψανε καθε ανοιξη τα χελιδονια.

Μ εμαθε να ιππευω ηρωες του 45 κ ν αφηνω με αστειο τροπο ανοιχτα τα ποδια μου στις απολαυσεις σαν οιδιποδας στη βαρβακειο.

Να παρακαλαω για συγγχωρεση και να υπονομευω την ανακουφιση μου λανσαροντας τα εσωρουχα της λαικης κατω απ το σπιτι μου.

Να τραγουδαω αμφιλεγομενα ποιηματα στα βουλγαρικα σε πανδοχεια με ανθρωπους καφε.

Να ασπριζω με κρυα χερια την επινενοημενη μου εαυτη, ισορροπωντας σε τυχαιους αναστεναγμους ηδονης, ετοιμους να εκραγουν και να με σκορπισουν στους αφορισμους μου.

Να ξεπληρωνω τα χρεη μου προσφεροντας χυμο κερασι, να απλωνω ζεστο λιπος στα μαλακα κρανια των ανδρων που καθονται στην κεφαλη των τραπεζιων και να κανω πυελικες ασκησεις στα εξομολογητηρια.

Να μουρμουριζω τραγουδια του βλασση μπονατσου σε οστα κατσικιων, να τρεφομαι απ την αλμυρα του ιδρωτα που μαζευεται στη γραμμη της ζωης των θαρραλεων και να τους λεω το μελλον.

Μεσα στη σιωπη, εβαψα πορτοκαλι τις ασπρες μου τριχες και παρηκμασα στα υπογεια της πλατειας αμερικης, ξυπνωντας με ορεξη να φαω σπορακια στον ταφο του ανδρεα παπανδρεου και να κανω γλυκο με νερατζι και τα δακρυγονα που μασησα ενα βραδυ στην πλατεια κανιγγος.

Η σιωπη με εμαθε κατι πολυτιμο. Οτι δεν υπαρχει ηπια διαμαρτυρια.

δημόσια ανακούφιση

Έγλειψα έναν τοίχο
ζωσμένο με νήμα από φύκια
με το σάλιο που κρατούσα για σένα
και αναρωτήθηκα φωναχτά
πόσο θα ζήσουν αυτά τα κόκκαλα μέσα στην άμμο;
Και τώρα, με άδειο στόμα
και λαχτάρα να με αρνηθείς
σέρνομαι με τη γλώσσα στις υδρορροές
ξεπληρώνοντας το χρέος μου στην αθλιότητα.
Ζω αντίστροφα τις ώρες
για να αναθεωρήσω το πάθος
και καθώς με διασχίζει ο αναστεναγμός
που έδινε ρυθμό στις κινήσεις σου στο σκοτάδι,
βλέπω πως με στενεύει η έλλειψή σου
και ψάχνω να χωρέσω στη μοναξιά.
Νοσταλγώ εκείνο τον πρόχειρο και λάγνο
θάνατο
της σάρκας
την ώρα που έστρωνα με αμνιακό υγρό
την άσφαλτο κάτω από τα πόδια σου.
Δέστε με, ανάμεσα σε δύο τόπους,
εδώ κι εκεί,
έπειτα και τώρα,
ακούστε τον πόνο μου
είναι το παλλόμενο ενέργημα υπενθύμισης της ζωής,
δείτε με δημόσια να υποτάσσομαι στην ανακούφιση
χωρίς ενδοιασμό.

απρόβλεπτο

Βιδώνω διάφορα αντικείμενα πάνω στο τραπέζι
για να μπορώ να τα μετράω όποτε θέλω
Προσπαθώ να αντιληφθώ προς τα πού κυλάει ο χρόνος
ακινητοποιώντας με, προσωρινά
Σ αυτή τη στάση αδράνειας
κάθε δευτερόλεπτο γίνεται πυκνός, μαύρος αέρας
για να κρυφτεί από τις ακτινογραφίες
που φωτίζουν κάθε τόσο
τα σημεία του σώματός μου,
στα οποία η απώλεια του παρελθόντος
έχει συσσωρευτεί
αυξάνοντας την τριχοφυΐα
Κατά τη διάρκεια αυτής της φωταψίας
βρίσκομαι πάντα,
να κλωσάω την πέτρα που πέφτει απ την καρδιά μου
Ίσως, στην άλλη γωνία
οι άνθρωποι να αναπαλαιώνουν τα χάδια τους
ψεκάζοντας τις παλάμες τους
με σκόνη από παλιά βινύλια
Ίσως, στην άλλη γωνία
ο χρόνος να πειθαρχεί στα βίτσια
Ίσως, στην άλλη γωνία
η υπερβολή να έχει ενσωματωθεί στις παραπομπές
για τις γεμάτες άσπρο, διαβρωτικό
σπέρμα ιεροεξεταστών κλεψύδρες
που μετρούσαν το χρόνο σε ευθείες
Εδώ όμως,
στις φθαρμένες μου ωοθήκες,
αναρριχώνται βερίκοκα
τυλιγμένα σε δέρμα αλόγων εβδομήντα ενός ετών
παρενοχλώντας την αναπαραγωγική  τους διάθεση
Βγάζουν ερωτικές κραυγές
παραμορφώνοντας τον αντικατοπτρισμό του μέλλοντος
κι έτσι κάπως ανάλαφρα
αποθηκεύω τελικά

το απρόβλεπτο

ασκήσεις καθημερινής μαγείας

Στο σπίτι μιας γηραιάς κυρίας
εν μέσω ψειριάρικων κατσικών
που ψάχνουν για παλιά φαντάσματα
στις κουφάλες των τοίχων.
Στριμώχνουν βρύα και σκουριά
μέσα στις φωτογραφίες των εγγονών της.
Τα μάτια τους θολώνουν
απ΄ τις αναθυμιάσεις του χάρου
που αγκαλιάζονται στην εξώπορτα
με ψυχρές αντίκες.
Ο μονόδρομος του φυτιλιού
δημιουργεί τη σκιά των χεριών της.
Χαϊδεύει το σώμα της
τυλίγεται με δαντέλες, ρόδινες
για να ξεγελάει τις μύγες
που μπαίνουν απ΄τα κουφώματα
και χαριεντίζονται στα μπούτια της
γλείφοντας το αλμυρό της λείψανο.
Αφήνει το δέρμα της να γλιστρήσει στο κορμί της
δημιουργώντας μια κολλώδη ασημένια στρώση
έναν ελκυστικό κήπο
για τα νεογνά των αραχνών.
Η σελήνη ξετυλίγεται και εκείνης η πράσινη γλώσσα
σχηματίζει στον τοίχο την αγαπημένη της.
Μουδιασμένη, σαν κόκκος βυσσινί ρυζιού
ζαρώνει στα απομεινάρια μιας φωλιάς χελιδονιών
περιμένοντας την άνοιξη
ή ένα αποπροσανατολισμένο τριζόνι.
Ένα φασκιωμένο κοχύλι
μια αφαιμαγμένη, σιωπηλή μήτρα
έτοιμη να φιλοξενήσει τις εκκρίσεις των νέων εραστών
στα φουντωτά βλέφαρά της,
χωρίς δεσμούς
πριν νανουριστούν
στο σύθαμπο του έρωτα

καρτ-ποστάλ

Οι πιο όμορφες αποχρώσεις των καρτ-ποστάλ

με τοπία των παιδικών μου χρόνων

διαλύονται μέσα στην πραγματικότητα

και σε μια αιμομικτική συνεύρεση

με τα μεσημεριανά μου όνειρα

συγκροτούν μια υπερβατική αιωνιότητα

Αναρωτιέμαι αν έφυγα ποτέ από κεί

(Από πού;)

Βγάζω ένα γράμμα

από κάθε λέξη που με ταλαιπωρεί

κι έτσι συντάσσω μικρές προτάσεις

πάνω στα ποτάμια

τροφοδοτώντας την ανομοιομορφία του έρωτα

Διαμελίζω λόγια γεωμετρημένα

στη γονιμότητα της επανάληψης

και ψάχνω το χρώμα της σιωπής

όταν μετατοπίζεται η μέρα

Κουβαλάω τα κόκαλά σου

με τη γλώσσα μου

και βάζοντας το θάνατο στην υπηρεσία της ηδονής

αμφισβητώ το σώμα σου

πτήσεις

Ανάμεσα στα τριχωτά μπούτια

της ερωμένης της

εκεί,

ασάλευτη,

μαρμαρωμένη

διαταράσσει τις εξουσίες

Έρωτα δεν είδε

Μόνο η ερωτική επιθυμία

διευρύνει τις εφαπτομένες των σωμάτων

Ο έρωτας φτερουγίζει πάνω απ’ τις εξεγέρσεις

Απλώνεται στα ανέμελα φιλιά,

κλαίγοντας

και τα λιπαίνει

Περιίπταται και φωταγωγεί

με ομίχλη

το αίμα που κρυώνει

τις σάρκες που πεινάνε

Έρωτα δεν είδε

 

βαθύ κυανούν στρας

Βρίσκομαι περιτριγυρισμένη

από μικρά ελλιπή τμήματα της εαυτής μου

Τα αγγίζω ελαφρά

προσπαθώντας να εισχωρήσω στις δομές τους

να νιώσω τη ροή τους

Τα ακουμπώ στο στήθος μου

προσπαθώντας να αντιληφθώ το υλικό τους

Τα μυρίζω για να εισπνεύσω τις επιθυμίες τους

προσπαθώντας να κατασπαράξω

τις βεβαιότητες που τα έπλασαν

Προβάρω αυτοσχέδιες χειρονομίες

αυτοκαταστροφής

στο μεσοδιάστημα ανάμεσα σε υποχωρήσεις

εκλύοντας μολυσμένες, συμπαγείς

υποσχέσεις δέσμευσης

Απαλλάσσω τα ακροδάχτυλά μου

απ’ τη βάσανο της αφής

κι εκείνα εκτινάσσονται

σκορπίζονται

πάνω σε γυμνά κορμιά

στους διαδρόμους γυναικείων φυλακών

που αιωρούνται στο ρυθμό των καρδιακών παλμών

ημιθανών γαλαζόφτερων αφρικανικών αηδονιών

πολτοποιώντας τον υλισμό της φαντασίας

Στήνουν αλλόκοτα οδοφράγματα

στις ρωγμές που δημιούργησαν

τακούνια χορευτριών φλαμένγκο

για να απαγάγουν το κίτρινο

απ’ όλα τα έργα τέχνης

καταργώντας τη σύμβαση των οπτικών νεύρων

για το συνδυασμό του πράσινου με το κόκκινο

Διεκδικώντας τον εκχυδαϊσμό των ευθυτενών σκιών τους

βυθίζονται σε βαθύ κυανούν στρας

και αφήνονται στην παρέκκλιση της μεταμόρφωσης

Δε δείχνουν πια, τίποτα

Συλλέγουν μόνο τον ιδρώτα των εραστριών

γεφυρώνοντας με αυτήν την υγρασία

τονισμένα επιφωνήματα απαγορευμένων πόθων

για να γλιστράει στην παρόρμηση ο φόβος

 

με το χρόνο

Τα πόδια μας, όρθια
κοίταζαν τον ξεκοιλιασμένο ουρανό
κι απ’ τις δακρυσμένες μας ωπές
διέφευγαν τα καστανέρυθρα κορμιά μας
μπλεγμένα σε ανευλαβείς στάσεις
ξαπόσταιναν έξω απ’ τις εαυτές μας
Αγκαλιαστήκαμε πρώτη φορά
μιμούμενες μια τελετουργική αναπαράσταση σ’ ένα νεολιθικό αγγείο
και δεύτερη,
προσπαθώντας να κατανοήσουμε την έννοια της αηδίας
παπαγαλίζοντας ψυχολογικές θεωρίες  για τον έρωτα
μιμούμενες ένα όργιο στρουθοκαμήλων
που πετούσαν πάνω από διασκορπισμένα οστά εραστών
Στην πόλη,
οι χτύποι της καμπάνας
υπαγόρευαν ακόμη το χρόνο
-καταδείκνυαν τις αμαρτωλές
Στους εφτά- εργάτριες
Στους δέκα- ερωτευμένες
Βρεθήκαμε να κατεβαίνουμε
με τις ευλογίες σας
τη δεύτερη σκάλα της αιώνιας αποκοπής
συλλέγοντας άμμο
για τις δικές μας κλεψύδρες
ανακαινίζοντας στην εξορία μας
το φερόμενο της λέξης
χρόνος
Εισπνέοντας ραδόνιο
απ’ τους βράχους των κολάσεων
και αλείφοντας με φυτικά λίπη
τα πιο δύσπεπτα όργανά μας
αφεθήκαμε στα περιπλανώμενα στιβαρά μαύρα ράμφη
πτηνών του παλαιού κόσμου
Διαμέσου, αυτής της βαθιάς ησυχίας
αφουγκραστήκαμε τους χίλιους ψιθύρους
να ασφυκτιούν ανάμεσα στα στήθη σου
αποτεφρώνοντας κάθε σπιθαμή της ποιμενικής σου γης
Επιδοθήκαμε ως μηρυκαστικά
σε μια εμμονική κατάποση τεράστιας ποσότητας μητρικών ενστίκτων
που επανερχόταν στο στόμα μας
ως φιλιά, πρόστυχα
που σάλιαζαν στα ξεραμένα μας χείλη
Στραγγίζαμε τον ιδρώτα μας
στο τρίχωμα πορσελάνινων αρκούδων
και πίναμε το τσάι που έρεε απ’ τις ουλές μας
επινοώντας την αδιάπαυστη απόλαυση
κάτω από μια φύτρα κυπαρισσιού

 

 

θέρος

Στο σύνορο του θέρους
ουδέν πάθος αναγνωρίζεται
Απαστράπτουσες στάχτες,
νόθες θυγατέρες λυσιμελών ερώτων
καθιζάνουν σε ατελείς περιγραφές του παρόντος
και λυρικοί ποιητές
με παλλόμενες απ’ την υγρασία γλώσσες
αφήνουν το αψύ σάλιο τους
πάνω σε γυάλινα στητά στήθη
-που δεν ανασαίνουν-
διακοσμώντας τα με πλήρη αμηχανία
Η κάθοδος στον πολιτισμό
κρύβει μόνο κουφάρια
και ανεξολόθρευτα μαρτύρια
που κολυμπούν ανάμεσα στο μπλε και το πράσινο
ψάχνοντας για το σωστό τόπο και το σωστό χρόνο
-γιατί υπάρχει ένας σωστός χρόνος για κάθε τόπο-
να φτύσουν την άμμο της εξορίας τους
συγχρονισμένα,
με ξεκοιλιασμένα γυμνά ψάρια
Πέρα απ’ την απόγνωση,
εκεί που τα δάκρυα μπερδεύονται με τα κύματα
στο επιχρυσωμένο άκρο του φοίνικα
ακμάζουν οι κραυγές αλμυρών πτωμάτων
να δέονται στους βράχους
που σπαράσσονται οι εποχές
και να χτίζουν μόνες τους το τέλος,
αφού τέλος δεν υπάρχει